PROROK Jeremiasz żył w niebezpiecznych, burzliwych czasach. Jehowa powołał go w roku 647 p.n.e. — w 13 roku panowania bogobojnego judzkiego króla Jozjasza. Podczas renowacji domu Jehowy znaleziono księgę Prawa Bożego, którą następnie przeczytano królowi. Usilnie starał się on doprowadzić do przestrzegania tego Prawa, ale mógł co najwyżej chwilowo powstrzymać popadanie narodu w bałwochwalstwo. Zarówno dziadek Jozjasza, Manasses, który panował 55 lat, jak i jego ojciec, Amon, zamordowany po 2 latach rządów, dopuszczali się niegodziwości. Skłonili lud do urządzania zmysłowych orgii i odprawiania okrutnych obrzędów, tak iż Izraelici przyswoili sobie zwyczaj ofiarowania kadzidła „królowej niebios” i składania demonicznym bogom ofiar z ludzi. Manasses napełnił Jerozolimę niewinną krwią (Jer. 1:2; 44:19; 2 Król. 21:6, 16, 19-23; 23:26, 27).
Jeremiasz nie miał łatwego zadania. Jako prorok Jehowy, musiał zapowiadać spustoszenie Judy i Jerozolimy, spalenie wspaniałej świątyni Jehowy oraz niewolę Jego ludu — klęski wprost niewiarogodne! Podczas jego 40-letniej działalności w Jerozolimie panowali niegodziwi królowie: Jehoachaz, Jehojakim, Jehojachin (Koniasz) i Sedekiasz (Jer. 1:2, 3). Później, w Egipcie, musiał prorokować w związku z bałwochwalstwem przebywających tam żydowskich uchodźców. Księgę swą ukończył w roku 580 p.n.e. Jej treść obejmuje zatem burzliwy okres 67 lat (52:31).
W języku hebrajskim imię tego proroka i nazwa jego księgi brzmi Jirmejáh lub Jirmejáhu, co może znaczyć „Jehowa wywyższa” albo „Jehowa uwalnia” (prawdopodobnie z łona matki). Księgę tę wymieniają wszystkie katalogi Pism Hebrajskich, a jej kanoniczność jest powszechnie uznawana. Dramatyczne spełnienie się szeregu zawartych w niej proroctw jeszcze za życia Jeremiasza w pełni potwierdza jej wiarogodność. Ponadto o Jeremiaszu kilka razy wspomniano imiennie w Chrześcijańskich Pismach Greckich (Mat. 2:17, 18; 16:14; 27:9). O tym, że Jezus studiował jego księgę świadczy to, iż oczyszczając świątynię, połączył wypowiedź z Księgi Izajasza 56:7 ze słowami z Księgi Jeremiasza 7:11 (Marka 11:17; Łuk. 19:46). Ze względu na męstwo i odwagę Jezusa niektórzy nawet utożsamiali go z tym prorokiem (Mat. 16:13, 14). W Liście do Hebrajczyków 8:8-12 i 10:16, 17 Paweł powołał się na proroctwo Jeremiasza o nowym przymierzu (Jer. 31:31-34). Nawiązał też do Księgi Jeremiasza 9:24, oświadczając: „Kto się chlubi, niech się chlubi w Jehowie” (1 Kor. 1:31). W Objawieniu 18:21 zilustrowano upadek Babilonu przez jeszcze dobitniejsze zastosowanie przykładu, jakim się posłużył Jeremiasz (Jer. 51:63, 64).
Wiarogodność sprawozdania zawartego w Księdze Jeremiasza potwierdzają również znaleziska archeologiczne. Na przykład z pewnej kroniki babilońskiej dowiadujemy się, że Nabuchodonozor (Nebukadneccar lub Nebukadreccar) zdobył Jerozolimę (617 p.n.e.), pojmał króla (Jehojachina) i ustanowił wybranego przez siebie władcę (Sedekiasza) (24:1; 29:1, 2; 37:1).
O żadnym starożytnym proroku z wyjątkiem Mojżesza nie wiemy tyle, co o Jeremiaszu. Dużo opowiada on o sobie, o swych uczuciach i wzruszeniach. Jego wypowiedzi świadczą o śmiałości i nieustraszonej odwadze, połączonej z pokorą i wrażliwością serca. Był nie tylko prorokiem, lecz także kapłanem, kompilatorem Pism oraz skrupulatnym historykiem. Jego ojcem był kapłan Chilkiasz z Anatot, kapłańskiego miasta leżącego na północ od Jerozolimy, „w ziemi Beniamina” (1:1). Jeremiasz pisze jasnym, bezpośrednim i zrozumiałym stylem. Jego księga zawiera mnóstwo przykładów i obrazowych przenośni, a spotykamy w niej zarówno prozę, jak i poezję.
Czy ta Księga nie dowodzi swojego Boskiego pochodzenia? Co o tym sądzicie?
Autor
Wątek: Z Księgi Jeremiasza... (Przeczytany 593 razy)
