DZISIAJ, gdy wszystkie narody ziemi stoją o krok od katastrofy, na szczególną uwagę zasługują doniosłe, prorocze orędzia stanowiące treść Księgi Daniela. Inne księgi biblijne — Samuela, Królów czy Kronik — zawierają relacje naocznych świadków opisujących dzieje obrazowego królestwa Bożego (pod panowaniem dynastii Dawida), natomiast Księga Daniela koncentruje się na narodach świata i zapowiada zmagania między wielkimi dynastiami od czasów tego proroka aż do „czasu końca”. Jest to napisana z wyprzedzeniem historia świata. Prowadzi do pasjonującego punktu kulminacyjnego dziejów, ukazując, co się wydarzy „pod koniec dni”. Tak jak niegdyś Nebukadneccar (Nabuchodonozor), narody w bolesny sposób dowiedzą się, „że Najwyższy jest Władcą w królestwie ludzkim” i że w końcu powierza je komuś „podobnemu do syna człowieczego” — Mesjaszowi i Wodzowi, Chrystusowi Jezusowi (Dan. 12:4; 10:14; 4:25; 7:13, 14; 9:25; Jana 3:13-16). Uważne zbadanie, jak spełniały się proroctwa z natchnionej Księgi Daniela, pomoże nam bardziej cenić to, iż Jehowa potrafi przepowiadać przyszłość, oraz Jego zapewnienie, że będzie chronił swój lud i udzielał mu błogosławieństw (2 Piotra 1:19).
Księgę tę nazwano od imienia jej pisarza. „Daniel” (po hebrajsku Danijjél) znaczy „moim sędzią jest Bóg”. Żyjący współcześnie z nim Ezechiel potwierdza, że prorok ten był postacią historyczną, gdyż wymienia go obok Noego i Hioba (Ezech. 14:14, 20; 28:3). Daniel datuje początek swej księgi na „trzeci rok królowania Jehojakima, króla Judy”. Był to rok 618 p.n.e., trzeci rok Jehojakima jako wasala Nebukadneccara. Daniel miał prorocze wizje aż do trzeciego roku Cyrusa, czyli mniej więcej do roku 536 p.n.e. (Dan. 1:1; 2:1; 10:1, 4). Jakże wiele wydarzyło się za życia Daniela! Dzieciństwo spędził pod panowaniem królestwa Bożego w Judzie. Później jako kilkunastoletni książę wraz z innymi szlachetnie urodzonymi Judejczykami został zabrany do Babilonu, gdzie przeżył rozkwit i upadek tego trzeciego mocarstwa światowego w historii biblijnej. Potem był wysokim urzędnikiem w czwartym mocarstwie, w Medo-Persji. Musiał więc żyć około stu lat.
Księga Daniela zawsze występowała w żydowskich katalogach natchnionych Pism. Jej fragmenty znaleziono wśród manuskryptów innych kanonicznych ksiąg biblijnych w Zwojach znad Morza Martwego — niektóre z nich pochodzą z pierwszej połowy I wieku p.n.e. Jeszcze ważniejszym dowodem autentyczności tej księgi jest jednak to, że powołują się na nią Chrześcijańskie Pisma Greckie. Jezus bezpośrednio wymienia Daniela w swym proroctwie o „zakończeniu systemu rzeczy”, w którym kilkakrotnie cytuje z tej księgi (Mat. 24:3; zob. też Dan. 9:27; 11:31 i 12:11 — Mat. 24:15 i Marka 13:14; Dan. 12:1 — Mat. 24:21; Dan. 7:13, 14 — Mat. 24:30).
Wprawdzie zwolennicy wyższej krytyki Biblii kwestionowali historyczność Księgi Daniela, lecz z biegiem czasu odkrycia archeologiczne całkowicie obaliły ich twierdzenia. Na przykład lekceważąco odrzucali podaną przez Daniela informację, że Belszaccar (Baltazar) był królem w Babilonie w tym samym czasie, gdy za władcę uważano Nabonida (Dan. 5:1). Archeolodzy ustalili jednak ponad wszelką wątpliwość, że Belszaccar był postacią historyczną i że współrządził z Nabonidem w ostatnich latach imperium babilońskiego. Pewien starożytny tekst klinowy niezbicie dowodzi, iż Belszaccar dysponował w Babilonie władzą królewską, oraz wyjaśnia, w jaki sposób został współwładcą Nabonida. Również inny tekst klinowy potwierdza, że Belszaccar pełnił funkcje królewskie. Tabliczka pochodząca z 12 roku panowania Nabonida zawiera przysięgę na imię Nabonida jako króla i Belszaccara jako syna królewskiego, z czego wynika, iż Belszaccar dorównywał pozycją swemu ojcu. Wyjaśnia to zarazem, dlaczego obiecał on Danielowi, że uczyni go „trzecim w królestwie”, jeśli ten zdoła wyjaśnić znaczenie pisma na ścianie. Król Nabonid byłby pierwszy, Belszaccar drugi, a Daniela ogłoszono by trzecim władcą (5:16, 29). Pewien badacz oświadczył: „Utrwalone pismem klinowym wzmianki o Belszaccarze rzucają tak wiele światła na jego rolę, iż jest zupełnie jasne, jakie miejsce zajmował w historii. Z licznych tekstów wynika, że pod względem rangi i prestiżu Belszaccar niemal dorównywał Nabonidowi. Jak dowiedziono, przez większą część końcowego okresu państwa nowobabilońskiego istniało dwuwładztwo. Nabonid sprawował najwyższą władzę ze swego pałacu w Temie w Arabii, natomiast Belszaccar był regentem w kraju rodzinnym, a ośrodek jego rządów stanowił Babilon. Belszaccar wcale nie był słabym wicekrólem; powierzono mu ‚władzę królewską’”.
Niektórzy usiłowali podważyć wiarogodność relacji Daniela o piecu ognistym (rozdz. 3), twierdząc, że jest to legenda. Tymczasem pewien starobabiloński list zawiera następującą wypowiedź: „Tak mówi Rîm-Sin, twój pan: Ponieważ on wrzucił chłopca-niewolnika do pieca, ty wrzuć do pieca tego niewolnika”. Co ciekawe, nawiązując do owego tekstu, G. R. Driver podaje, iż kara ta „pojawia się w opowiadaniu o Trzech Świętych Młodzieńcach (Dan. III 6, 15, 19-27)”.
Żydzi nie zaliczali Księgi Daniela do Proroków, lecz do Pism. Jednakże w polskich przekładach Biblii zachowano kolejność przyjętą w greckiej Septuagincie oraz łacińskiej Wulgacie i umieszczono tę księgę między prorokami większymi a mniejszymi. Można ją podzielić na dwie części. Pierwsza — rozdziały od 1 do 6 — to ułożony chronologicznie opis przeżyć Daniela i jego towarzyszy w służbie państwowej od roku 617 do 538 p.n.e. (Dan. 1:1, 21). Część drugą — rozdziały od 7 do 12 — napisał w pierwszej osobie sam Daniel; zrelacjonował tu swoje wizje i spotkania z aniołami w okresie mniej więcej od roku 553 do 536 p.n.e. (7:2, 28; 8:2; 9:2; 12:5, 7,
.
Obie te części stanowią razem jedną, harmonijną w swej treści Księgę Daniela.
Autor
Wątek: Co wiemy O proroctwach z Księgi Daniela? (Przeczytany 572 razy)
