W ROKU 617 p.n.e. judzki król Jehojachin poddał Jerozolimę Nebukadneccarowi (Nabuchodonozorowi), który zabrał do Babilonu najznamienitszych mieszkańców kraju, jak również skarby z domu Jehowy i z domu króla. Wśród jeńców znajdowali się członkowie rodziny królewskiej, książęta, dzielni mocarze, rzemieślnicy i budowniczowie; był wśród nich też Ezechiel, syn kapłana Buziego (2 Król. 24:11-17; Ezech. 1:1-3). Uprowadzeni Izraelici z ciężkim sercem opuścili kraj wzgórz, źródeł i dolin i po męczącej wędrówce znaleźli się w krainie rozległych równin. Zamieszkali nad rzeką Kebar na terenie potężnego imperium, pośród ludu praktykującego dziwne zwyczaje i pogański kult. Nebukadneccar pozwolił Izraelitom mieć własne domy i sług oraz prowadzić interesy (Ezech. 8:1; Jer. 29:5-7; Ezd. 2:65). Jeżeli będą pracowici, to się wzbogacą. Czy wpadną w sidła materializmu i religii babilońskiej? Czy wciąż będą się buntować przeciw Jehowie? Czy uznają wygnanie za pochodzące od Niego skarcenie? W kraju, do którego zostali uprowadzeni, czekały ich nowe próby.
W tych krytycznych latach poprzedzających zburzenie Jerozolimy Jehowa nie pozbawił siebie ani Izraelitów usług proroków. W samej Jerozolimie działał Jeremiasz, na dworze babilońskim przebywał Daniel, a żydowskim wygnańcom w Babilonii prorokował Ezechiel. Był on i kapłanem, i prorokiem, podobnie jak Jeremiasz, a później Zachariasz (Ezech. 1:3). W księdze noszącej jego imię ponad 90 razy nazwano go „synem człowieczym”, na co warto zwrócić uwagę podczas studium jej treści, gdyż w Chrześcijańskich Pismach Greckich prawie 80 razy użyto określenia „Syn Człowieczy” w stosunku do Jezusa (Ezech. 2:1; Mat. 8:20). Imię Ezechiel (po hebrajsku Jechezké’l) znaczy „Bóg wzmacnia”. Jehowa powołał go na proroka w piątym roku wygnania Jehojachina, czyli w roku 613 p.n.e. Z Biblii wynika, że działał jeszcze w 27 roku wygnania, a więc 22 lata później (Ezech. 1:1, 2; 29:17). Był żonaty, lecz jego żona zmarła w dniu, gdy Nebukadneccar rozpoczął ostateczne oblężenie Jerozolimy (24:2, 18). Data i okoliczności śmierci proroka nie są znane.
Nie ulega wątpliwości, że Ezechiel rzeczywiście napisał księgę noszącą jego imię i że słusznie znajduje się ona wśród ksiąg Pisma Świętego. Do kanonu została włączona za dni Ezdrasza, a wymieniana jest w katalogach wczesnochrześcijańskich, na przykład w kanonie Orygenesa. Za jej autentycznością przemawia też uderzające podobieństwo jej symboliki do symboliki z ksiąg Jeremiasza i Objawienia (Ezech. 24:2-12 — Jer. 1:13-15; Ezech. 23:1-49 — Jer. 3:6-11; Ezech. 18:2-4 — Jer. 31:29, 30; Ezech. 1:5, 10 — Obj. 4:6, 7; Ezech. 5:17 — Obj. 6:8; Ezech. 9:4 — Obj. 7:3; Ezech. 2:9; 3:1 — Obj. 10:2, 8-10; Ezech. 23:22, 25, 26 — Obj. 17:16; 18:8; Ezech. 27:30, 36 — Obj. 18:9, 17-19; Ezech. 37:27 — Obj. 21:3; Ezech. 48:30-34 — Obj. 21:12, 13; Ezech. 47:1, 7, 12 — Obj. 22:1, 2).
Dalszym dowodem wiarogodności jest dramatyczne spełnienie się proroctw Ezechiela dotyczących sąsiednich państw, takich jak Tyr, Egipt i Edom. Na przykład przepowiedział on, że Tyr zostanie zburzony, i proroctwo to częściowo się spełniło, gdy Nebukadneccar zdobył miasto po 13-letnim oblężeniu (Ezech. 26:2-21). Zmagania te nie doprowadziły jednak do zupełnego upadku Tyru. Niemniej Jehowa zawyrokował, iż nastąpi całkowita zagłada. Za pośrednictwem Ezechiela oświadczył: „Zeskrobię z niego jego proch i uczynię z niego błyszczącą, nagą skałę. (...) Twoje kamienie i twą robotę ciesielską, i twój proch wrzucą w sam środek wody” (26:4, 12). Wszystko to spełniło się ponad 250 lat później, gdy przeciw Tyrowi położonemu na wyspie wyruszył Aleksander Wielki. Jego żołnierze zgarnęli gruzy ze zburzonej lądowej części miasta i wrzucili je do morza, by usypać mniej więcej 800-metrową groblę aż do miasta na wyspie. W roku 332 p.n.e. przy użyciu wymyślnych machin oblężniczych sforsowali przeszło 45-metrowe mury i zdobyli miasto. Tysiące mieszkańców zginęło, a jeszcze więcej sprzedano w niewolę. Zgodnie z przepowiednią Ezechiela Tyr stał się ‛nagą skałą i miejscem do suszenia niewodów’ (26:14). Urzeczywistniła się też inna zapowiedź Ezechiela, dotycząca unicestwienia zdradzieckich Edomitów, mieszkających po drugiej stronie Ziemi Obiecanej (25:12, 13; 35:2-9). Oczywiście sprawdziły się również jego proroctwa o zburzeniu Jerozolimy i odrodzeniu Izraela (17:12-21; 36:7-14).
W pierwszych latach swej działalności prorockiej Ezechiel obwieszczał nieodwołalne wyroki Boże przeciw niewiernej Jerozolimie i ostrzegał wygnańców przed bałwochwalstwem (14:1-8; 17:12-21). Ale u pojmanych Żydów nie było widać oznak szczerej skruchy. Ich przywódcy mieli zwyczaj zasięgać rady Ezechiela, nie zważali jednak na przekazywane przez niego słowa Jehowy. Dalej pogrążali się w bałwochwalstwie i materializmie. Chociaż utrata świątyni, świętego miasta oraz dynastii królewskiej była straszliwym ciosem, tylko nieliczni zdobyli się na pokorę i skruchę (Ps. 137:1-9).
W późniejszych latach Ezechiel podkreślał w swych proroctwach nadzieję na odrodzenie. Ponadto piętnował okoliczne narody za cieszenie się z upadku Judy. Jehowa je upokorzy, Izraela zaś przywróci do pierwotnego stanu i w ten sposób uświęci się na ich oczach. Krótko mówiąc, niewola i odrodzenie miały służyć następującemu celowi: ‛Zarówno Żydzi, jak i ludzie z narodów będą musieli poznać, że ja jestem Jehowa’ (Ezech. 39:7, 22). Cała ta księga biblijna kładzie nacisk na uświęcenie imienia Jehowy, gdyż co najmniej 60 razy występuje w niej zwrot: „Będziecie [lub „będą”] musieli poznać, że ja jestem Jehowa” (6:7, przypis w NW).
Zapraszam do dyskusji....
Autor
Wątek: Prorok Ezechiel... (Przeczytany 597 razy)
