PISARZY ostatnich 12 ksiąg Pism Hebrajskich nazywa się zwykle „prorokami mniejszymi”. Określenie to nie umniejsza bynajmniej znaczenia tych ksiąg, lecz jedynie wskazuje, że razem wzięte nie dorównują objętością Księdze Izajasza czy Jeremiasza. W Biblii hebrajskiej zebrano je w jedną księgę, zatytułowaną „Dwunastu”. Prawdopodobnie chodziło o to, by je zachować, gdyż pojedynczy, mały zwój łatwo mógł zaginąć. Jak każdą z tych 12 ksiąg, również pierwszą nazwano od imienia jej pisarza — Ozeasza (po hebrajsku Hoszea). Stanowi ono inną formę imienia Hoszajah, które znaczy „wybawiony przez Jah”, „Jah wybawił”.
W Księdze Ozeasza niewiele powiedziano o jej pisarzu — dowiadujemy się tylko, że był synem Beeriego. Jego proroctwa niemal wyłącznie dotyczą Izraela, o Judzie wspomniano jedynie mimochodem, natomiast o Jerozolimie nie ma w nich żadnej wzmianki. Za to Efraima, dominujące plemię Izraela, wymieniono 37 razy, a stolicę Izraela, Samarię — 6 razy.
Z pierwszego wersetu tej księgi wynika, że Ozeasz służył jako prorok Jehowy niezwykle długo, zaczął bowiem pod koniec rządów izraelskiego króla Jeroboama II, a więc nie później niż w roku 804 p.n.e., i prorokował jeszcze za czasów Ezechiasza, króla Judy, czyli po roku 745 p.n.e. — łącznie co najmniej 59 lat. A niewątpliwie jego służba za panowania każdego z tych dwóch królów także trwała przynajmniej kilka lat. W tym okresie działali też inni wierni prorocy Jehowy: Amos, Izajasz, Micheasz i Oded (Am. 1:1; Izaj. 1:1; Mich. 1:1; 2 Kron. 28:9).
O autentyczności tego proroctwa świadczą liczne przytoczenia w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Sam Jezus zacytował Księgę Ozeasza 10:8, gdy ogłaszał wyrok na Jerozolimę: „Wtedy zaczną mówić do gór: ‚Padnijcie na nas!’, a do wzgórz: ‚Zakryjcie nas!’” (Łuk. 23:30). Fragment tego samego wersetu przytoczono w Księdze Objawienia 6:16. Mateusz cytuje Księgę Ozeasza 11:1, wskazując na spełnienie się słów: „Z Egiptu wezwałem mego syna” (Mat. 2:15). Proroctwo Ozeasza o odrodzeniu całego Izraela ziściło się w ten sposób, że przed uprowadzeniem Judejczyków przyłączyło się do nich wielu mieszkańców dziesięcioplemiennego królestwa, a wśród powracających z wygnania byli ich potomkowie (Oz. 1:11; 2 Kron. 11:13-17; 30:6-12, 18, 25; Ezd. 2:70). Od czasów Ezdrasza księga ta zajmuje należne jej miejsce w kanonie hebrajskim jako „słowo Jehowy dane za pośrednictwem Ozeasza” (Oz. 1:2).
Dlaczego Jehowa posłał proroka Ozeasza do mieszkańców Izraela? Otóż okazali się wiarołomni i skalali się kultem Baala, gwałcąc przymierze z Jehową. W Ziemi Obiecanej stali się ludem rolniczym, ale zarazem przejęli styl życia Kananejczyków, a nawet ich religię, w tym także kult Baala — boga symbolizującego siły rozrodcze natury. Za czasów Ozeasza Izraelici całkowicie odwrócili się od wielbienia Jehowy i wdali się w rozpustne, pijackie obrzędy, do których należało też niemoralne współżycie z nierządnicami świątynnymi. Swój dobrobyt przypisywali Baalowi. Byli nielojalni wobec Jehowy, niegodni Go, toteż musieli zostać skarceni. Jehowa chciał pokazać Izraelitom, że ich dobra materialne nie pochodzą od Baala, wysłał więc Ozeasza, aby ich ostrzegł przed skutkami braku skruchy. Po śmierci Jeroboama II rozpoczął się najcięższy okres w dziejach Izraela. Rządy terroru, podczas których zamordowano kilku władców, trwały aż do niewoli asyryjskiej — do roku 740 p.n.e. Przez cały ten okres zwalczały się dwa stronnictwa: jednemu zależało na sojuszu z Egiptem, a drugiemu z Asyrią. Żadne nie pokładało ufności w Jehowie.
Co o tym sądzicie?
Autor
Wątek: Co wiemy o Ozeaszu, i tym co ogłaszał? (Przeczytany 601 razy)
